|
|
Μια γριά κάθεται κοντά σε ένα
Το μπλε λάμψη της βραδιάς φωτίζεται και
χαϊδεύω, τα ελαφρά μεταξωτά ασημένια που το
χρόνια γεννιούνται. Είναι κουρασμένος, μοναχικός,
λυπάται για την τεμπελιά της.
τα χέρια πέρασαν στα παλιά του
αδειάσει την καρδιά, έφυγε μέσα του
μνήμες, πάντα τόσο καλά κρυμμένες. Αλλά
ότι μπορεί να το εντοπίσει
τα χείλη, αφήνει το χρυσό των ματιών της να ρέει
γεμάτο πυρετό. Η φωλιά είναι έρημη, αλλά
πάντα παρουσιάζει
εμφάνιση, φρέσκα χείλη παιδιών, έρχονται
βάλτε ένα φιλί στα χέρια
χαϊδεύοντας, προσφέρετε ένα λουλούδι της αγάπης
που σκέφτεται αυτό
νεολαία, φριχτά και ζοφερή, που φονεύουν
της ζωής του μια φυλή
ξέφρενη, θορυβώδης, χαρούμενη, της οποίας η ψυχή είναι έτσι
δονώντας, διώχνοντας ολόκληρη την ύπαρξή του με ένα
αστείο χαμόγελο. Το φως έχει πέσει και το
Τα πράγματα γίνονται διαφορετικά. Αλλά γιατί αισθάνεται
Έτσι, λίγο πιο βαριά, αυτό είναι επώδυνο
σιωπή της ξηρής πηγής, ονόματα
ότι δεν ακούει πια, παρασύρεται από τον άνεμο;
Η λάμπα βγήκε, η όαση στηρίζεται, η
ηλικιωμένη κυρία στο θάνατο, ένα τέτοιο άρωμα
τριαντάφυλλο, επιπλέει στον αέρα, εμπλουτισμένο με
χρόνια, αυτό το γλυκό άρωμα της αγάπης, ενός παλιού
καρδιά της μητέρας.
|
