|
|
Είμαι ο γιο-γιο της Δούκισσας,
Είμαι ο γιο-γιο της Δούκισσας,
Πηγαίνω στο ρυθμό του χεριού του.
Κυματίζομαι και γυρίζω χωρίς μέλλον.
Μερικές φορές στην παλάμη του, το υπέροχο με διασκεδάζει.
Μερικές φορές στο έδαφος, με βλάπτει και με φθείρει.
Όταν πηγαίνω αργά, το σχοινί σφίγγει.
Τότε ακούραστος κυλάω, με περιμένει η χορδή.
Δεν μπορώ να κυλήσω στην πορεία.
Είμαι κολλημένος στο δάχτυλο του χεριού του.
Όταν του παίρνει να παίξει λίγο,
Με πετάει στον άνεμο, σφυρίζοντας τις ευχές της.
Έτσι πετάω σαν ακροβάτης,
Της κάνω τον χορό μου χωρίς αυτή να χαζεύει.
Μόλις είναι χαρούμενη, το αφήνει να φύγει.
Στο λουστραρισμένο πάρκο, στο παγωμένο έδαφος.
Είναι γύρο με τον γύρο που με παίρνει σιγά σιγά.
Και η μέρα σταματά, είναι νύχτα τώρα.
Ότι από το συρτάρι μου, με απομακρύνουν απαλά.
Μακριά από τα μάτια και μακριά από άλλα παιχνιδιάρικα χέρια.
Γυρίζω τυχαία στα πιο ελαφριά κεριά.
Αλλά όχι φανάρι, το συρτάρι είναι κλειστό.
Θα δυσκολευτώ να περιμένω την ανατολή του ηλίου.
Ότι η δούκισσα του ξαναβρίσκει την επιθυμία να παίξει
Με το γιόγιο του κλεισμένο ήσυχα.
Περιμένοντας τη λαχτάρα ενός πεινασμένου χεριού.
Του Steve Delcourte
|
