|
|
Émile VERHAEREN (1855-1916)
Χαρά
Αχ αυτές τις μεγάλες ωραίες μέρες με τις οποίες φλέγονται τα πρωινά!
Η φλογερή και περήφανη γη είναι ακόμα πιο υπέροχη
Και η ξύπνια ζωή είναι ένα τόσο δυνατό άρωμα
Να μεθύσει όλο το ον και να πηδήξει προς τη χαρά.
Να είστε ευγνώμονες, μάτια μου,
Να έχω μείνει τόσο ξεκάθαρη, κάτω από το ήδη παλιό μου μέτωπο,
Για να δείτε το φως να κινείται και να δονείται σε απόσταση.
Κι εσύ, χέρια μου, να τρέμεις στον ήλιο.
Κι εσύ, δάχτυλά μου, να χαζεύεις φρούτα από βερμέιλ
Κρεμασμένο κατά μήκος του τοίχου, κοντά στα πουρνάρια.
Να είσαι ευγνώμων σώμα μου,
Να είσαι σταθερός, γρήγορος και να τρέμεις ακόμα
Στο άγγιγμα των δυνατών ανέμων ή των βαθιών αύρων.
Κι εσύ, ο ίσιος κορμός μου και οι φαρδιοί πνεύμονές μου,
Να αναπνέω, δίπλα στις θάλασσες ή στα βουνά,
Ο λαμπερός και ζωηρός αέρας που λούζει και δαγκώνει τους κόσμους,
Ω εκείνα τα πρωινά της γιορτής και της ήρεμης ομορφιάς!
Τριαντάφυλλα που η δροσιά τους στολίζει τα αγνά, πρόσωπα,
Τα πουλιά έρχονται προς το μέρος μας, σαν λευκοί οιωνοί,
Κήποι με τεράστια σκιά ή αδύναμο φως!
Σε μια εποχή που το άφθονο καλοκαίρι ζεσταίνει τις λεωφόρους,
Σ' αγαπώ, μονοπάτια, από πού ήρθε
Αυτή που έκρυψε, ανάμεσα στα χέρια της, τη μοίρα μου.
Σ 'αγαπώ, μακρινά έλη και λιτά δάση,
Και κάτω από τα πόδια μου, στα βάθη, αγαπώ τη γη
Εκεί που βρίσκονται οι νεκροί μου.
Υπάρχω σε ό,τι με περιβάλλει και με διαπερνά.
Χοντρό γρασίδι, χαμένα μονοπάτια, συστάδες οξιών,
Διαυγές νερό που καμία σκιά δεν μπορεί να αμαυρώσει,
Γίνεσαι εγώ που είσαι η ανάμνησή μου.
Η ζωή μου, άπειρα, σε όλους σας απλώνεται,
Διαμορφώνομαι και γίνομαι ό,τι ήταν όνειρό μου.
Στον απέραντο ορίζοντα που θαμπώνει το μάτι μου,
Τρέμοντας χρυσά δέντρα, είσαι το καμάρι μου.
Η θέλησή μου, σαν τους κόμπους στο φλοιό σου,
Τις μέρες της σταθερής και υγιούς δουλειάς σκληραίνει τη δύναμή μου.
Όταν βουρτσίζεις το φρύδι μου, φωτεινά τριαντάφυλλα κήπου,
Τα αληθινά φιλιά της φλόγας φωτίζουν τη σάρκα μου.
Όλα είναι χάδι για μένα, θέρμη, ομορφιά, συγκίνηση, τρέλα,
Είμαι μεθυσμένος στον κόσμο και πολλαπλασιάζομαι
Τόσο δυνατή σε ό,τι με λάμπει και με θαμπώνει
Αφήστε την καρδιά μου να ατονήσει και να ελευθερωθεί σε κλάματα.
Ω αυτά τα άλματα θέρμης, βαθιά, δυνατά και τρυφερά
Σαν να σε σήκωνε κάποιο απέραντο φτερό,
Αν τους ένιωθες να φτάνουν στο άπειρο,
Άνθρωπε, μην παραπονιέσαι, ακόμα και σε άσχημες στιγμές.
Όποια ατυχία σε παίρνει για θήραμα,
Πες στον εαυτό σου, ότι μια μέρα, σε μια υπέρτατη στιγμή,
Το ίδιο γεύτηκες, με καρδιά που χτυπάει,
Η γλυκιά και υπέροχη χαρά,
Και η ψυχή σου, παραισθήσεις τα μάτια σου
Μέχρι να ανακατέψεις το είναι σου με τις ομόφωνες δυνάμεις,
Κατά τη διάρκεια αυτής της μοναδικής ημέρας και αυτής της υπέροχης ώρας,
Σε έκανε σαν τους θεούς.
|
